Het land Israël, vaak aangeduid als ‘Palestina’, is omstreden. Dat is het al zéér lang. Wie de (bijbelse) geschiedenis kent weet dit. Wie heeft er recht te wonen in Palestina oftewel Israël? Om die vraag te beantwoorden moeten we, met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens als grondslag, kijken wie er van oudsher woonden.

Het is, voor christenen, verleidelijk om de Bijbel te nemen als uitgangspunt. Want dan sla je de Bijbel open en “Kijk, daar staat het, het is het land van God en de Joden woonden er al sinds de uittocht”. Wat als we nu eens niet naar de Bijbel kijken maar naar de laatste tweeduizend jaren in de geschiedenis? Of naar de breed aanvaarde rechten van de mens?

Voor mij persoonlijk geldt dat ik uit ga van de beloften gedaan in de Bijbel aan het volk Israël: “Het land dat van Hem is, en dat Hij aan Israël gegeven heeft tot een eeuwige erfenis.” (Psalm 105: 8-11).

Voor de seculiere maatschappij om ons heen is dat irrelevant. Daarnaast, Israël is (op dit moment) nog steeds een seculier land dat zich niet wil onderwerpen aan de Wet van God en niet leeft naar de Schriften. Moeten we dan wel ‘de Bijbelse maat‘ op hen van toepassing verklaren?

Kort gezegd: de wereld om ons heen heeft geen boodschap aan de Bijbel. Maar volkenrechtelijk is er ook wel iets te zeggen over de situatie rondom Israël!

Wie woonden er van oudshet in het gebiedsdeel Palestina? En, hoeveel generaties moet je terug gaan om het recht op bewoning van een gebied te bepalen? Is het recht verbonden aan een staatsvorm, grondeigenaar zijn, inwoner zijn, er geboren zijn?

Rechten van de Mens

De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens stelt onder andere het volgende:

• Iedereen wordt vrij en met gelijke rechten geboren.
• De mensenrechten gelden voor wie je bent, waar je bent.
• Je hebt recht op leven, vrijheid en veiligheid.
• Je hebt het recht op erkenning voor de wet.
• Je mag niet zomaar worden opgesloten, of het land uitgezet.
• Je hebt recht op een nationaliteit.
• Je hebt recht op bezit en dat mag niemand zomaar van je afnemen.
• Je mag je eigen godsdienst of overtuiging kiezen en daarnaar leven.
• Je mag een vereniging oprichten en niemand mag je dwingen ergens lid van te worden.
• Iedereen mag meedoen aan verkiezingen en zich verkiesbaar stellen.
• Je hebt recht op maatschappelijke zekerheid.

Wie deze rechten bekijkt ziet dat er eigenlijk helemaal niet zoiets bestaat als een ‘exclusieve claim’ op een bepaald gebied. Alle (legale) inwoners van een gebied hebben dezelfde rechten.

Een goed uitgangspunt ook in het ‘migratie-vraagstuk’ waarbij regelmatig stemmen opgaan om in ons land mensen zelfs mensen van de 2^e en 3^e generatie migranten “terug te sturen naar het eigen land”. Iets dat dus helemaal niet mogelijk is op grond van de Universele Rechten van de Mens en het Vluchtelingenverdrag. Maar dat terzijde..

Wie zijn de inwoners?

Aangezien de rechten worden toegekend aan de inwoners van een gebied of land, moet je bepalen wie de inwoners zijn.

Normaliter hebben landen grenzen en zijn mensen geboren binnen deze grenzen de inwoners. De situatie rondom ‘palestina’ is- en was anders de afgelopen 2.000 jaar.

Voor Palestina geldt dat er bijna 2000 jaar lang géén vastomlijnde grenzen waren. Dit was het gevolg van de Romeinse overheersing en hun destructie van de staat Israël, waarvan de verwoesting van de Tempel, in het jaar 70 n.C. de bekendste uiting is.

Tot ruim ná die tijd was er echter, ondanks dat het land steeds meer in een puinhoop veranderde, toch een bloeiende religieuze cultuur en bevonden zich in het toenmalige ‘palestina’ voornamelijk en overwegend Joden. Het percentage Joodse inwoners neemt in de eeuwen er na echter langzaam af. Oorzaken zijn de diverse overheersingen van vreemde mogendheden, vervolging en natuurlijk het feit dat de staat Israël niet meer bestond en daarmee een nationaliteit en verbondenheid daarmee. Zeker nadat ook de religieuze instellingen werden ‘gesloten’ door de Romeinse overheersers.

“Het patriarchaat bleef tot het einde van de vierde eeuw een belangrijke instelling. Maar de kerk was geërgerd dat een semi-autonoom joods lichaam van bijna vorstelijke statuur een machtige erezetel in Palestina bezette. De laatste patriarch was rabban Gamaliël VI. Toen hij omstreeks 425 stierf schafte de keizer het patriarchaat af. Het Sanhedrin hield op te bestaan. (Chaim Potok, “Omzwervingen”, 4e druk, 1992, pg. 265).

Vreedzame samenleving

Na de Romeinse overheersing “werd het gebied onderdeel van het Byzantijnse Rijk. Van 661 tot 750 regeren de Arabische Omajjaden vanuit Damascus. Op de Tempelberg, de plaats waar de joodse tempel stond, wordt de Al-Aqsamoskee gebouwd en in 705 wordt er de Rotskoepel voltooid. In 1097, wordt de regio veroverd door de kruisvaarders. De mammelukse sultan Khalil verovert na een bloedig beleg het laatste kruisvaarderbolwerk in Akko in 1291. Zo voltooiden de mammelukken het werk van Saladin en verdrijven ze de laatste kruisvaarders uit de Levant. Hun rijk strekte zich uit tot Oost-Turkije. Tot 1516 wordt Palestina geregeerd vanuit Caïro. In 1516 wordt Palestina in het Ottomaanse Rijk opgenomen en vanuit Constantinopel bestuurd. In 1799 verovert Napoleon kortstondig de kuststreek. Tussen 1832 en 1840 bestuurt Pasha Mohammed Ali (Egypte) tijdelijk Palestina, daarna nemen de Ottomanen het weer over. In 1871 wordt Jeruzalem een autonome sandjak. In Palestina wonen in 1900 95% Palestijnen, 1% Christenen en 4% Joden. Zoals in de rest van het Ottomaanse rijk leven zij al honderden jaren vreedzaam samen.”ⁱ)

De uitdrukking “palestijnen” in bovenstaande citaat is volstrekt onjuist. Het gaat hier om verschillende groepen arabieren waaronder bijvoorbeeld ook nomaden. Immers, er bestaat niet zoiets als één, homogeen en etnisch, ‘palestijns volk’.

Als je deze uitdrukking, correct, wilt gebruiken dan is het een aanduiding voor álle inwoners van het gebied, inclusief de verschillende Joodse-, Samaritaanse-, Nomadische- (Bedoeïenen), Druzische- en (andere) christelijke minderheden. Daarnaast zijn er ook nog een paar duizend Circassiërs, oorspronkelijk uit het Kaukasusgebergte, die zich in de vijftiende eeuw hebben bekeerd tot de Soennitische Islam.

“In 1946 stond Palestina onder het bewind van het Verenigd Koninkrijk. Dat had aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) het Ottomaanse Rijk – dat heeft bestaan van 1299 tot uiteindelijk 1922 – verslagen.”ⁱⁱ)

Uiteindelijk werd het gebied verdeeld in een deel voor de Joden en een deel voor de Arabieren.

“Op 29 november 1947 neemt de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met 33 stemmen voor en 13 tegen resolutie 181 aan. Daarin wordt aanbevolen om, conform het UNSCOP-advies, het deel van het Britse mandaatgebied ten westen van de Jordaan te verdelen in een Joodse en een tweede Arabische staat.” (CIDI)

Jordanië, gebied dat eigenlijk aan de Joden was toegezegd, wordt een zelfstandig Koninkrijk in 1946 en is een Arabische oftewel palestijnse staat. In 1948 roept David Ben Goerion de Staat Israël uit. Met als gevolg dat de Arabische staten het land snel daarna aanvallen. De aanval wordt door Israël wonderwel en tegen alle verwachtingen in afgeslagen.

Betwist eigendom, religieuze twisten, Pogroms

Yasser Arafat (1929-2004) streefde als eerste naar een eigen staat voor de palestijnen waar nu Israël ligt. Zijn streven was daarbij de staat Israël “de zee in te drijven”, zoals hij zich uitdrukte.

De min of meer vreedzame samenleving die er tot ca. 1900 was kende wel de nodige moeilijkheden en lastige tijden voor de Joodse inwoners. De documentatie hierover maakt, wederom, duidelijk dat er in het palestijnse mandaatgebied van oudsher nog altijd Joden woonden.

“In augustus 1929 vonden grootschalige onlusten in Palestina plaats. Tijdens deze onlusten in het door Groot-Brittannië bestuurde Mandaatgebied Palestina vielen Arabische inwoners Joodse inwoners van Palestina aan en plunderden en verwoestten hun bezittingen. In de week van 23 tot 29 augustus werden 133 Joden vermoord en raakten 339 Joden gewond. Bij het herstellen van de orde door de Britten werden aan de Arabische kant werden 116 mensen gedood, en raakten 232 mensen gewond.”ⁱⁱⁱ

De reden voor deze pogrom was dat op aandringen van het Islamitische Waqf-bestuur Joden steeds meer verboden werd. Formeel was de Joden al veel verboden(!) in het palestijnse gebied maar werd het een en ander door de vingers gezien.

Vanaf eind september 1928 ontstonden wederom spanningen. Er was voor de Westmuur een scherm geplaatst om joodse vrouwen van de mannen af te schermen. Tot dan toe kon iedereen voor de muur komen bidden.De Britse politiecommissaris van het district Jeruzalem liet – al dan niet na klachten van de Waqf – tijdens de gebeden voor de Grote Verzoendag dit scherm weghalen, luidkeels aangemoedigd door Arabische omstanders die “Dood aan de Joodse honden” riepen. Deze actie leidde tot verontwaardiging van zowel de Joodse bevolking als ook van de Britse politieleiding. [..] In oktober 1928 namen de spanningen verder toe toen de moefti van Jeruzalem, Amin al-Hoesseini, bouwwerken liet uitvoeren boven en naast de Klaagmuur. Hij liet een doorgang creëren die vanaf de Tempelberg direct in de “joodse” gebedsruimte bij de Klaagmuur uitkwam. Daarna liepen dagelijks ezels door de gebedsruimte en verstoorden de biddende gelovigen. Ook werden luidsprekers van de muezzin geplaatst die zorgden voor geluidsoverlast. ^iv

Joodse inwoners werden aangevallen, “In de Arabische pers verschenen opruiende artikelen waarin werd beweerd dat de Joden de eer van de islam hadden geschonden, vrouwen verkracht hadden en weduwen en baby’s hadden vermoord.”, en de spanningen liepen steeds verder op. Dit resulteerde in aanvallen over en weer.

Ik haal dit niet aan om iemand of een groep te beschuldigen maar om aan te tonen dat sinds de oorspronkelijke oprichting van het Koninkrijk Israël, zo’n 930 jaar voor de jaartelling, er Joden in het gebied gewoond hebben. Dat is inmiddels zo’n 3.000 jaar.

Er is dus, historisch gezien en op basis van de Universele Verklaring van de Rechten voor de Mens, een onbetwistbaar recht voor Joden om te wonen in het huidige Israël. Zéker voor de huidige generaties die immers ‘geboren en getogen’ zijn in Israël?

Staatsburgers Jordanië en Israël

“Een deel van de Palestijnen dat al voor de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 inwoner was van het gebied dat Israël in Palestina veroverde, werd Israëlisch staatsburger (Israëliër). De Palestijnse Israëli worden door Israël aangeduid als Arabische Israëliërs. De Palestijnen die destijds in het niet door Israël veroverde deel van Palestina woonden (dat sindsdien Westelijke Jordaanoever wordt genoemd) evenals diegenen die er in de oorlog van 1948 naar toe waren gedreven of gevlucht, kregen na de wapenstilstand van Israël met Jordanië in 1950 automatisch de Jordaanse nationaliteit.” ^v

Deze palestijnen op de westbank zijn dan ook niet (meer) aan te merken als vluchtelingen, zoals wel, volslagen ten onrechte, veelal gebeurt. Immers, zij zijn Jordaans staatsburger? Net als de Arabische inwoners van Israël.

Ten onrechte worden zij, zie ook de bovenstaande tabel van Wikipedia, nog als “vluchteling” bestempeld. Immers, wie het staatsburgerschap van een ander land heeft gekregen is geen vluchteling meer. Laat staan de 2^e, 3^e, 4^e enz. generaties.

Conclusie?

Wie heeft er recht te wonen in Palestina?

• De mensenrechten gelden voor wie je bent, waar je bent.
• Je hebt recht op leven, vrijheid en veiligheid.
• Je hebt het recht op erkenning voor de wet.
• Je mag niet zomaar worden opgesloten, of het land uitgezet.
• Je hebt recht op een nationaliteit.
• Je hebt recht op bezit en dat mag niemand zomaar van je afnemen.

Enzovoorts.

Israël een bezetter?
Houden de joden het gebied ten onrechte bezet? Is Israël een bezetter?

De huidige inwoners van het land Israël hebben historisch gezien alsmede op grond van de Universele Verklaring van de Rechten voor de Mens het recht in het land te wonen. De doelstelling van groeperingen als Hamas om “from the river to the sea” het land in te nemen is historisch gezien nergens op gebaseerd dan Jodenhaat.

En de Palestijnen dan?
Wat moeten we dan met de ‘palestijnen’? Zij mogen, uiteraard, ook gewoon bestaan en in vrede leven in hun eigen gebieden. Daar moet Israël zich voor inzetten. Maar een ‘twee-staten oplossing’ is naar mijn mening in de huidige situatie niet meer haalbaar. Misschien ‘autonome provincies’? Nadat de terroristen verdreven zijn uit Gaza en ontwapend, zodat het een ‘gedemilitariseerd gebied’ is en er geen terreur-dreiging meer is, wordt het tijd om ‘in gesprek’ te gaan. Voorzover dat de komende decennia nog mogelijk zal blijken.

Overigens moet opgemerkt worden dat in Israël ruim 1,6 miljoen palestijnen wonen met (volledige) burgerrechten, dat is dus meer dan 20% van de totale bevolking! De aanslagen van Hamas, Islamitische Jihad en Hezbollah c.s. middels terreur en raketbeschietingen raken óók hen.

“Daarom spreek: zo zegt de Here Here: hoewel Ik hen weggedreven heb onder de volken en in de landen heb verstrooid, zodat Ik hun slechts weinig ten heiligdom geweest ben in de landen waar zij gekomen zijn, daarom spreek: zo zegt de Here Here: Ik zal u vergaderen uit de volken en u bijeenbrengen uit de landen waarin gij verstrooid zijt, en Ik zal u het land Israël geven; zij zullen daar komen en daaruit verwijderen al zijn afschuwelijkheden en al zijn gruwelen; Ik zal hun één hart geven en een nieuwe geest in hun binnenste, en Ik zal het hart van steen uit hun lichaam verwijderen en hun een hart van vlees geven, opdat zij naar mijn inzettingen zullen wandelen en naarstig mijn verordeningen onderhouden; zij zullen Mij tot een volk en Ik zal hun tot een God zijn.” (Ez. 11:16-20, NBG)

Persoonlijk geloof ik echter, gebaseerd op de Bijbelse profetie, dat het niet zómaar meer goed komen zal in Israël. Mogelijk dat we, op enige termijn, een (valse) vrede zullen zien. De wereld én Israël zal deze met blijdschap aanvaarden. Maar het zal al snel een verdrietig verhaal worden, omdaat we weten dat kort daarna “de Grote Verdrukking” voor Israël zal aanvangen…

 

Bronnen:
i https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Palestina_(regio)#Romeinse_tijd
ii https://www.ewmagazine.nl/buitenland/achtergrond/2023/10/is-palestina-afgepakt-door-israel-dit-zijn-de-feiten-1370708/
iii https://nl.wikipedia.org/wiki/Onlusten_in_Palestina_1929
iv https://nl.wikipedia.org/wiki/Onlusten_in_Palestina_1929
v https://nl.wikipedia.org/wiki/Palestijnse_volk