Wanneer is de Staat Palestina opgericht? Heeft een onafhankelijke Palestijnse Staat ooit bestaan?
Daar kan ik kort over zijn: nee, een erkende Palestijnse staat is er voor 1948, toen de Staat Israël werd gesticht, nooit geweest. Wat is het belang van die constatering?
Er was in de hele geschiedenis nooit een Palestijnse Koning, president of heerser, geen landsgrenzen, geen soevereine staat Palestina of regering er van. Toch kun je niet de sociale media openen of je ziet wel ergens #FreePalestine voorbij komen.
Een streven naar een Palestijnse Staat kwam, toen de Arabisch-Palestijnse nationale beweging in de 20e eeuw opkwam. Een beweging die het recht op het land Israël claimde.
Diefstal van land?
De term ‘Palestijnen’ werd in de jaren zestig uitgevonden als pressiemiddel door de omliggende, enorme en vijandige, Arabische staten. Voordien was Palestina de naam van een regio, niet van een volk.
Tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog was een deel van het land van de regio Palestina eigendom van landeigenaren die in Caïro, Damascus en Beiroet woonden, niet in het land zelf. De Joden kochten legaal land van deze landeigenaren, die in Arabische hoofdsteden woonden, om het te ontginnen en nederzettingen te bouwen.
Uiteindelijk werd pas decennia later, na de 2e Wereldoorlog, de Staat Israël opgericht.
De staat Israël is opgericht na de Tweede Wereldoorlog, in 1948. In het Midden-Oosten, op een plek waar al duizenden jaren Joden wonen, naast een Arabische bevolking. Vanwege de geschiedenis en hun godsdienst voelen Joden al generaties lang een sterke verbondenheid met deze streek. Veel Europese Joden die de Holocaust hadden overleefd trokken na de oorlog naar Israël. Ook uit de Arabische (moslim)landen zijn veel Joden naar Israël gevlucht of geëmigreerd. De Verenigde Naties steunden de opdeling van het gebied dat door de Britten werd gecontroleerd en toen nog Palestina heette in een Joods en een Arabisch deel. Op die manier steunden ze de oprichting van een nieuwe staat Israël en een Palestijnse staat. (Anne Frank Stichting)
Tegenwoordig kunnen Joden geen grond meer kopen van palestijnen. Het Palestijnse bestuur heeft namelijk de doodstraf ingesteld voor de verkoop van grond aan Joden. “Palestijnen die land verkopen en voor hun leven vrezen worden door Israël het land uitgesmokkeld, onder meer naar Latijns- Amerika, en daar aan een nieuwe identiteit geholpen.”, zo meldt de Trouw in 1997 al.
Christenen voor Israël schrijft hierover verder: ‘De Zionisten stalen Palestijns land’. Dit is de gewijde formule die zowel de Palestijnse Autoriteit als de Hamas hun kinderen onderwijzen en in hun media propageren. Deze claim is van enorm groot belang, zoals Palestinian Media Watch verklaart: “De schepping van de staat Israël voorstellen als een daad van diefstal, en het voortbestaan van die staat als een historisch onrecht, dient als basis voor het niet erkennen van het bestaansrecht van Israël. [..] Ironisch genoeg vertegenwoordigt het tot stand komen van Israël de meest vreedzame manier van ‘zich vestigen in’ en ‘creëren van een staat’ in de geschiedenis.”
De Nakba
De Zionistische Joden deden er in beginsel alles aan om te voorkomen dat ze land zouden kopen in gebieden waar Arabieren ontheemd zouden raken. Ze zochten land dat grotendeels onontgonnen, moerassig, goedkoop en zonder pachters was en cultiveerden dat.
“The Arab claims that the Jews have obtained too large a proportion of good land cannot be maintained. Much of the land now carrying orange groves was sand dunes or swamps and uncultivated when it was bought.” (Report of the Palestine Royal Commission, July 1937)
Het oorspronkelijke doel van de Zionisten was een Joods thuisland. Het doel was dit land legaal en geweldloos te verwerven.
“Op 1 april 1945 toonden de statistieken van de Britse regering aan dat joodse kopers juridisch eigendom hadden van ongeveer 5,67% van de totale landoppervlakte van het mandaat, terwijl het staatsdomein 46% bedroeg.”
Dit betekent dat minder dan 50% van de grond op dat moment ofwel in eigendom van Arabische grondeigenaren was ofwel niet in eigendom. De meeste grond kochten ze van de landeigenaren, Britse regering, kerken en bedrijven.
Veel Arabische boeren in de regio hadden hun grond niet oficieel als eigenaar geregistreerd ten tijde van het Ottomaanse Rijk. Dit omdat registratie betekende dat je belasting moest betalen (en om te voorkomen dat ze dienst moesten doen in het Ottomaanse leger).
Claims van Arabieren dat zij eigenaar van bepaalde gebieden zijn, zijn door dit gebrek aan registratie dus moeilijk hard te maken. Het percentage (9,4%) grond dat door Joden werd gekocht van deze palestijnse boeren is mede daarom ook maar zeer klein.
Zie verder dit artikel en de kaart op Wikipedia.
Het Arabische Hogere Comité riep de Arabische moslims van Palestina in 1948 op om het gebied te verlaten, zodat de Arabische staten de Joodse staat volgens eigen zeggen konden verpletteren zonder Arabische burgers te schaden.
Het plan was dat ze “binnen enkele weken” naar huis zouden kunnen terugkeren. Hier ligt grotendeels de oorsprong van de zogeheten Nakba. De aanval van de Arabische staten heeft de Nakba veroorzaakt, de stichting van de staat Israël niet.
Recht op terugkeer?
Sindsdien eist men terug te mogen keren naar het land. Bedenk wel de de huidige generaties die een ‘recht op terugkeer’ opeisen nooit in Israël gewoond hebben.
Wil men dat palestijnen recht op terugkeer hebben, of vergoedingen, dan moet er wel sprake zijn van wederkerigheid. Dan moeten óók alle Joden terug mogen keren naar de Arabische landen waaruit ze verdreven zijn, hun huizen, land en bezittingen terug krijgen.. evenals hun nakomelingen. Of op zijn minst een schadevergoeding ontvangen van de Arabische landen waaruit ze verdreven zijn.
VN-organisatie UNRWA (die er een verdraaide definitie van de term “vluchteling” op nahoudt en betrokken is bij terreur tegen Israël) weigert zich daar echter mee bezig te houden. De erkenning van “2e en navolgende generatie” vluchtelingen wordt alléén van toepassing verklaard op ‘de palestijnen’. Deze regel geldt voor geen enkele andere vluchteling.
Joodse vluchtelingen vanuit Arabische landen. Bron: Honest Reporting.
Gestolen land
In plaats van de jonge staat Israël te verpletteren verloren de Arabische staten de oorlog en sindsdien begonnen ze te beweren dat Israël “op gestolen land” was gevestigd.
Pas een paar decennia later begonnen de Arabische inwoners, van verschillende komaf, in de regio zichzelf het “Palestijnse volk” te noemen. Een volk dat in voorgaande eeuwen nimmer bestond werd zodoende gevormd. Het enige dat hen verbindt is hun (eventuele) oorspronkelijke woongebied, één tot wel vijf generaties geleden.
Tegenwoordig geeft men de schuld van de Nakba aan Israël, maar dat is gedeeltelijk een geschiedvervalsing.
“De traditionele Israëlische duiding is, dat de Palestijnen niet opzettelijk door de zionisten uit Palestina zijn verdreven, maar eenvoudig zijn gevlucht wegens de oorlog, of zelfs op bevel van Arabische leiders hun huizen hebben verlaten.” (Wikipedia).
Wel moet onderkend worden dat het een en ander zéker niet vreedzaam is verlopen, er was immers een oorlog gaande, en ook Joodse militairen hebben zich misdragen. Dit is simpelweg niet te ontkennen. We moeten niet alles wat Israël doet goed willen praten!
Land voor Vrede
Israël bood de Palestijnen 97% aan van het land waar zij in 2000 voor beweerden te vechten, waardoor Israël het eerste en enige land is dat hen ooit een staat heeft aangeboden. Dit aanbod werd zonder tegenbod afgewezen. In 2008 werd een soortgelijke aanbieding gedaan met hetzelfde resultaat.
Israël trok zich in 2005 vrijwillig terug uit Gaza, verwijderde, soms zelfs met geweld tegen hun eigen(!) burgers, alle soldaten en burgers en gaf de volledige controle aan de Palestijnen in de hoop op vrede.
De terroristische organisatie Hamas controleert sinds 2006 Gaza en heeft door de jaren heen tienduizenden raketten op Israël afgevuurd, resulterend in meerdere oorlogen in de 21e eeuw, houdt de bevolking van Gaza in een ijzeren greep en misbruikt hen als menselijk schild.
Vooral ziekenhuizen en scholen zijn favoriet bij Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ). De leider van Hamas in Gaza, Ismail Haniyeh, was bijvoorbeeld jarenlang in dienst van UNRWA.
Ziekenhuizen zijn voor Hamas een bijzonder favoriete locatie geweest om strijders in te embedden, wapens op te slaan, deel te nemen aan gevechten en politieke tegenstanders te martelen. Deze verovering van de infrastructuur door Hamas bracht niet alleen burgers in gevaar die medische behandeling zochten, maar bracht ook iedereen die in de ziekenhuizen werkte in gevaar, ongeacht hun banden met Hamas. Vanaf 2009 doken er berichten op over het gebruik door Hamas van Gazaanse ziekenhuizen en hun terreinen als locaties voor haar militaire activiteiten. Voorbeelden hiervan zijn het Indonesische ziekenhuis, het Al-Rantisi-ziekenhuis en het meest beruchte Al-Shifa-ziekenhuis in Gaza-stad. Het voormalige hoofd van USAID voor Gaza meldde dat ‘al in 2014 algemeen werd vermoed/begrepen dat Hamas het Al-Shifa-ziekenhuiscomplex gebruikte als commandocentrum en uitvalsbasis voor operaties.’ (fathom)
De Nederlandse Journalist Jan Franke onderschrijft dit publiekelijk.
Door dit wangedrag van de Hamas en PIJ zijn de scholen en ziekenhuizen een legitiem militair doelwit. Precies wat de terroristen hoopten, want nu kunnen ze Israël beschuldigen van aanvallen op de scholen en ziekenhuizen… Opmerkelijk genoeg gaat de WHO, VN en, in het bijzonder, UNRWA daar ook in mee.
Palestijnse leiders willen geen vrede
De leiders van de ‘palestijnen’ willen geen vrede. De ‘strijd tegen Israël’ is voor hen een verdienmodel. De Hamas-leiders hebben een vermogen van maar liefst 11 miljard dollar en leven een luxe leven in Qatar – terwijl de bevolking van Gaza lijdt.. Dit is ook de reden dat Hamas-leiders keer op keer een staakt het vuren afwijzen in het conflict na 7 oktober 2023 begonnen.
Er is geen oorspronkelijk exclusief ‘recht’ op het land voor de Arabieren die voor 1948 in Israël woonden. Er is geen sprake van dat de Joden de grond hebben gestolen. Immers, men woonde er voor die tijd al eeuwenlang gezamenlijk?
De ‘palestijnen’, als in: hun leiders, willen maar één ding. De sitchting van een nieuwe staat, Palestina, op Joods grondgebied (vandaar de leus “from the river to the sea” en “FreePalestine”) en de Joden hun land afnemen. Grondgebied dat voor een aanzienlijk deel eerlijk gekocht is, veelal met hard werken ontgonnen. Grondgebied dat (letterlijk) met bloed, zweet en tranen hún land is geworden.
Voor de ‘palestijnen’ bestaat al heel lang een eigen land: Jordanië. Jordanië is Palestina en Palestina is Jordanië aldus de toenmalige Jordaanse Koning Hoessein bin Talal (een directe afstammeling van de profeet Mohammed, aldus de website ter ere van de voormalig Koning van Jordanië).
Dat breng mij nog, tot slot, bij de Koran. De Koran zegt uitdrukkelijk dat het land Israël het thuisland van het Joodse volk is, “dat Allah Zelf dat land aan hen als erfgoed heeft gegeven en hen heeft bevolen daarin te leven” (Sheikh Ahmad al-Adwan).
Het is opmerkelijk dat veel Islamitische staten en terreurgroepen, ondanks deze erkenning van de staat Israël door hun eigen heilige boek, tot op de dag van vandaag de wapens opnemen tegen Israël en de leugen blijven verkondigen dat zij recht op het land hebben.
Zie ook:
