De Aardbeving in Turkije en Syrië confronteert ons met de verschrikkingen van natuurgeweld en doet, net als bij elk rampzalig gebeuren, weer de vraag opkomen bij mensen: “Waar is God?” en “Waarom laat God dit toe?”.

Deze week zag ik een programma op TV, “Oranje Helmen in Turkije” (terugkijken), waar je de reddingswerkers aan het werk zag. Verschrikkelijke keuzes moesten ze maken. Beslissen over leven en dood. Mensen die onder het puin zaten. Ze hoorden de klopsignalen. Een vertwijfelde vader. Zijn gezin onder het puin. Ze leefden nog. Maar de reddingswerkers konden er niet bij komen.

De beslissing moest worden genomen de mensen onder het puin achter te laten en door te gaan. Slachtoffers achterlaten onder het puin wetende dat ze gaan sterven van honger, dorst en uitputting – omdat er elders slachtoffers onder het puin liggen die wellicht wél gered kunnen worden.

De maag keert je om bij dat soort beelden. Die beslissing moeten nemen is een onuitsprekelijke verschrikking. Geen mens zou die keuze moeten maken. Om het de vader te vertellen dat het niet gaat lukken en ze zijn gezin zullen laten sterven en hem daar achterlaten.

Waar is God?

Logisch dat mensen bij dit soort gebeurtenissen en verschrikkelijke beelden enorm verdriet hebben, gefrustreerd zijn en boos worden. Boos worden op alles en iedereen maar vaak en vooral op God. Op de vraag “Waar is God” zijn een aantal antwoorden mogelijk.

Waar is God? Die vraag heb ik in een eerder artikel, in relatie tot Corona, al eens besproken. In deze video ga ik op één van de antwoorden in.

Waarom, God?

De vraag stellen ‘Waarom, God?’ is, als deze oprecht is en wij daadwerkelijk een antwoord willen weten van God, volstrekt legitiem. Soms echter moeten we concluderen dat er geen antwoord is te vinden, voor ons als mensen. Dat ons antwoord is: “Dat weet ik niet”.

Wanneer we de vraag stellen naar het lijden, erkennen we dat er lijden is en dat er een “hogere morele wetgever” is die vindt dat dit lijden niet toegestaan kan- en moet worden. Als wie die hogere morele wet niet (er)kennen en stellen, bijvoorbeeld, dat alles evolueert middels de ‘survival of the fittest’ dan is het lijden ofwel geen lijden ofwel (daadwerkelijk) zinloos lijden. Zoals dan eigenlijk alles zinloos en inhoudsloos is, vanuit de evolutionistische gedachte beschouwt.

Ongeloof en boos worden op God maakt lijden niet makkelijker te dragen of te doorgronden, integendeel. Troost zoeken bij God, in lijden, wel. Die boosheid, die emotie, is echter niet verkeerd. Maar blijf er alstublieft niet in hangen.

__

Gerelateerde artikelen