Eeuwenlang zijn hier woorden gesproken over God en tot God.

Soms zacht en steunend, soms in stilte, soms schreeuwend. Hulp zoekend, vertwijfeld. In onbegrip. In tranen. Als er bloed vergoten werd in oorlogen, geliefden waren ontvallen, het volk onderdrukt werd door tirannen, er rampspoed was. Als het water steeg was het een toevlucht.

Er werd gesproken en gezongen met grote vreugde. Als er een zegen werd uitgesproken over een huwelijksverbond. Als er een geboorte werd gevierd en een kind opgenomen mocht worden in de gemeenschap. Als er vrijheid werd gevierd, de onderdrukker was verslagen.

In deze oude kerk heeft het Woord geklonken. Honderden jaren lang werd hier gesproken over God en tot God. Er werden klaagzangen aangeheven. Er werd Hem lof gezongen. Om Zijn hulp en zegen werd gesmeekt. En Hij gaf troost, verhoorde en zegende. Hij liet zich vinden door wie Hem zochten.

“Hoe lang nog, Here?”, “Waarom toch Heer!”, “Prijst God! Halleluja!”.

In deze oude kerk was het Woord. In deze kerk is het Woord. Getuigen van steen die hebben gesproken, door de eeuwen heen! En  als wij al lang niet meer spreken of zullen zwijgen, zullen de stenen roepen (Lucas 19:40).