Het was een turbulent dagje vandaag, vooral op sociale media en in de pers want: kerkgangers in Urk en Krimpen aan den IJssel werden ‘gewelddadig’ tegen onschuldige journalisten die hen stonden op te wachten toen ze naar de kerk gingen.

Brave kerkgangers zijn geen nieuws

Iedereen spreekt er schande van en terecht. Maar het is, krom genoeg, natuurlijk precies waar de media eigenlijk stiekem een beetje op gehoopt had: escalatie is nieuws. Als de kerkgangers zich allemaal braaf hadden gedragen, vriendelijk doch beleefd de journalisten met een knikje hadden begroet en niet te woord hadden gestaan dan was er géén nieuws geweest. Nu wel.

Hoe onschuldig is de pers in dit verhaal? De kerkgangers werden eerder al, doordat de pers berichten plaatste over het feit dat ze de corona-regels gaan negeren (die overigens niet voor religieuze bijeenkomsten gelden) met de dood bedreigd.

Mensen die samenkomen voor hun geloof of levensovertuiging zijn uitgezonderd van de maatregelen voor samenkomsten. Dit betekent dat er geen regels zijn voor het maximaal aantal personen in een kerk, moskee, synagoge of ander gebedshuis. Ook is er geen verbod op zingen. (Rijksoverheid)

De spanning was daarmee al om te snijden. In De Stentor was afgelopen week nog te lezen:

De Sionkerk op Urk heeft doodsbedreigingen gekregen nadat naar buiten is gekomen dat de kerk de coronaregels loslaat en een dienst heeft gehouden in een bijna volle kerk (De Stentor).

De Trouw steekt de hand in eigen boezem en meldt

Je ziet hier nu aan twee kanten een proces van radicalisering: zowel aan de kant van de journalistiek als aan de kant van de refo’s (..) Bij de journalistiek zeg ik: ja, er is persvrijheid. Maar je bent ook verantwoordelijk voor de mate waarin een groep zich begrepen voelt in de samenleving. En de onrust die dat teweeg brengt. Wakker dus geen antipathie aan, en hang het beeld van een gemeenschap niet op aan dit soort extreme incidenten.

Een klein legertje aan journalisten en sensatiepers rukte vandaag dus uit om de kerkgangers eens even aan de tand te voelen. Daar hadden ze geen enkele behoefte aan. En dat was van te voren bekend. Immers, dit was niet voor het eerst dat de pers deze kerken lastig viel. Helaas waren er een aantal die zich niet meer konden beheersen en fysiek geweld niet schuwden. Die “radicalisering” is natuurlijk niet goed te praten, nooit.

Ik wil niet doen alsof deze gelovigen een soort martelaren zijn: want die neiging hebben ze wel. Van die slachtofferrol moeten ze juist zien af te komen. In plaats van te klagen over de boze buitenwereld moeten ze gewoon keihard gaan werken aan hun eigen probleem van burgerlijke ongehoorzaamheid. Ze moeten bij zichzelf beginnen (Trouw)

Aanslag op kerkgebouw

Dat die radicalisering echter ook nog in andere, anti-religieuze, groepen speelt is wel duidelijk. Zeker nadat er zelfs een heuse aanslag is gepleegd op de kerk in Krimpen aan den IJssel (zie onder andere deze link). Sommige media noemen het een “vuurwerkexplosie“. Maar laten we het maar gewoon noemen wat het is: een aanslag.

Afschaffen religie

Politica Lilian Marijnissen (Socialistische Partij) en vele anderen spraken uiteraard direct hun afschuw er over de aanval op de journalisten uit. Met natuurlijk als gevolg weer een hoop reacties waarin gepleit wordt voor het “afschaffen van alle religies”.

Wie echter pleit voor het ‘afschaffen van religie’ -al dan niet onder dwang- of het afnemen van rechten van religieuze mensen gaat voorbij aan het feit dat daarmee grondrechten worden geschonden van mensen. Dat niet alleen, zij verklaren zichzelf daarmee ‘superieur’ aan een ander. Ben je dan niet zelf even hard bezig om anderen uit te sluiten en te discrimineren?

Wanneer mensen oproepen tot het verbieden of afschaffen van geloof, iets wat natuurlijk uitstekend bij een Socialistische Partij past (zie vervolging andersdenkenden in China en de voormalige SovjetUnie en andere socialistische landen), vergeet men daarbij ook dat er een dag kan komen dat zij zélf slachtoffer worden van anderen die zichzelf weer superieur vinden. Wanneer je één keer begint met het inperken van grondwettelijke vrijheden is het hek van de dam.

Het is niet goed te praten wat er in Urk en Krimpen aan den IJssel gebeurde!

Probeeer ik nu iets goed te praten? Nee, integendeel. Ik begrijp de boosheid en irritatie wel, alleen is het natuurlijk compleet van de pot gerukt dat zij die zich uitgeven voor volgelingen van Jezus geweld gaan gebruiken tegen mensen die simpelweg hun werk doen. Ook al hoopten de journalisten natuurlijk echt wel op wat boze reacties. Bijvoorbeeld een microfoon die afgepakt zou worden. Of een kerkganger die in een tirade zou ontsteken tegen ze. Maar dit gaat véél te ver.

Het zorgt er voor dat het Evangelie (wederom) een slechte naam krijgt. De “zware” broeders en zusters zou ik daarom (in dit geval citeer ik dan ook de Staten Vertaling) het volgende graag willen meegeven:

39 Maar Ik zeg u, dat gij den boze niet wederstaat; maar, zo wie u op de rechterwang slaat, keert hem ook de andere toe;
40 En zo iemand met u rechten wil, en uw rok nemen, laat hem ook den mantel; 41 En zo wie u zal dwingen één mijl te gaan, gaat met hem twee mijlen. (Mattheüs 5:39-41)

Met alle respect voor ieders’ opvattingen, ook die van de broeders en zusters binnen de (Oud) Gereformeerde Gemeenten, maar dit gedrag ging alle perken te buiten. Wanneer je doelbewust de maatregelen rondom Corona -waar 99,9999% van de kerken zich vrijwillige aan houden- wenst te negeren roep je problemen over jezelf én andere christenen af. Dit kan verstrekkende gevolgen hebben, zie de roep tot het “afschaffen van religie”.

__
Nadat ik dit geschreven had zag ik nog via een Facebook een link naar een lezenswaardig blogje van Br. W.J. Ouweneel voorbij komen. Hij schrijft onder andere:

“Het is toch niet zo dat dat geestelijk welzijn vooral gewaarborgd wordt door volle kerkdiensten? Waarom niet samenkomen op verschillende plaatsen in kleinere groepen van dertig? Waarom niet de pastorale zorg aan de gemeenteleden verdubbelen? Waarom jongeren en kinderen niet afzonderlijk bij elkaar brengen? Ik weet wel dat dat allemaal niet past in de ideeën over kerkzijn in de GerGem. Maar dan zit dáár dus de kneep: het geestelijk welzijn van de gemeenteleden wordt hoofdzakelijk gewaarborgd door de dominee en de preek. Als deze GerGemmers wat minder starre en wat meer creatieve opvattingen hadden over gemeentelijk functioneren, zouden zij nu niet naar dit paardenmiddel van de volle kerkdienst gegrepen hebben.”

Lees hier verder.

Het door hem genoemde samenkomen in kleinere groepen wordt bijvoorbeeld in mijn woonplaats ook gedaan. Daar zitten de kerkleden in twéé verschillende gebouwen die onderling verbonden zijn. In het 2e gebouw staat een scherm waar de mensen samen de dienst kunnen volgen. De techniek er voor is eenvoudigweg beschikbaar. Gebruik het!