LGBTQI+ en Humberto Tan’s interview met Intersekse mensen

Humberto Tan had gisteravond een interessant interview met verschillende intersekse mensen. Intersekse is een fysieke conditie, een verzamelnaam, voor mensen die meergeslachtelijk zijn (mannelijke én vrouwelijke kenmerken).

bisexual-intersekse Afbeelding van John Hain via Pixabay
Afbeelding van John Hain via Pixabay

Ook Androgeen ongevoeligheids syndroom, Klinefelter en vele andere lichamelijke afwijkingen, zoals Hermafrodieten, kunnen hier onder vallen. Een bekende Nederlandse Hermafrodiet is Raven van Dorst.

Afgelopen weekend was het ‘Roze Zaterdag’ in Leeuwarden. Een dag waarop aandacht gevraagd wordt voor mensen met homoseksuele gevoelens maar ook andere onder de LGBTQI+ vallende aanduiding.

Ben je Lesbisch, Gay, Biseksueel, Transgender, Queer, Transseksueel of Panseksueel: Je voelt je aangetrokken tot-, of hebt een afkeer van-, mensen van een bepaald geslacht of juist niet bepaald door het geslacht of je gevoelde seksualiteit is anders dan je biologische seksualiteit.

Gevoel en lichaamskenmerken

Allemaal zaken die te maken hebben met emotie, beleving, gevoel. Met andere woorden: een “psychische gesteldheid”.

Vaak wordt beweerd dat het ‘aangeboren’ is, maar dat geloof ik persoonlijk niet. Althans: het is niet fysiek aangeboren als in dat het genetisch bepaald is. Ook al zijn sommige hersenwetenschappers zoals Swaab overtuigd van het “homokwabje” in de hersenen, dit is pseudo-wetenschap en niet aangetoond, integendeel: “verwachtingen en stereotypen kunnen ons zelfbeeld veranderen”.

Overigens wil ik hier absoluut niet zeggen dat het een ‘psychische stoornis’ is wanneer je een andere seksuele oriëntatie hebt. Dat etiket wordt al veel te snel en makkelijk op mensen geplakt. Het is ook geen ziekte.

Stel dat we een homokwabje of een linkshandigheidgroefje in het brein zouden vinden, hebben homo’s dan een stoornis in de hersenen? En linkshandigen ook? Moeten die massaal aan de medicijnen?” (Hoogleraar Laura Batstra).

Persoonlijk geloof ik dan ook dat je er weinig of niets tegen kunt doen, mocht men dat al willen. Net zoals dat ADHD niet te “genezen” is, voorzover je dat al als een “ziekte” als in een “stoornis” wilt definiëren.

Hoe iemand iets beleeft of voelt is onderdeel van de geest en ziel van de mens. De vele mislukte experimenten op het gebied van ‘homogenezing’, zowel door de seculiere psychiatrie als christelijke homogenezing, spreken voor zich.

Weggestopt

Ik vond het heel triest om (wederom) te horen hoe mensen die intersekse zijn jarenlang zijn ‘weggestopt’. Er moest over gezwegen worden op advies van de artsen en psychologen. Ik heb het in mijn kindertijd zelf, vroeger, gezien bij iemand in mijn omgeving: er heerst(e) een enorm taboe op. En een aantal jaren geleden heb ik iemand leren kennen met Klinefelter. En ook dat is een levensverhaal vol (geestelijke) pijn en leed.

Hoewel er een taboe heerst op intersekse, is het een natuurlijk verschijnsel dat ook bij dieren voorkomt. Intersekse gaat niet over seksuele oriëntatie of genderidentiteit. Weliswaar identificeren relatief veel intersekse mensen zich als trans of non-binair, maar de meeste hebben een mannelijke of vrouwelijke genderidentiteit. (Amnesty)

Kinderen werden (en worden) soms al op zeer jonge leeftijd geopereerd. Er werd in veel gevallen door ‘de dokter’ en ouders bepaald wat het geslacht werd van het kind. Deze operaties, ziekenhuis in- en uit gesleept worden, het “geheim houden”, er niet over mogen praten met anderen: het is ingrijpend en traumatiserend voor de intersekse personen.

Kinderen met zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtskenmerken ondergaan vaak ondoordachte operaties die meestal op erg jonge leeftijd plaatsvinden. [..] Het idee dat medici zonder overleg met het kind een operatie ondergaan wordt door de Wereldgezondheidsorganisatie omschreven als genitale verminking – MarieClare.

Het heeft voor veel mensen, het zijn er bijna 200.000 in Nederland, tot levenslange trauma’s en (fysiek) ongemak en pijn geleid.

Abortus bij Intersekse

In het programma met Humberto, hier terug te kijken, viel mij een uitspraak op van één van de geïnterviewden: in 10% van de gevallen waarbij uit prenataal onderzoek blijkt dat het kindje waarschijnlijk intersekse is wordt aan ouders door de artsen abortus aangeraden.

Intersekse is dus fysiek anders zijn. In tegenstelling tot de anderen in de LGBTQI+ verzamelterm. Persoonlijk vind ik dat Intersekse daarom eigenlijk niet in dit rijtje thuishoort. Intersekse is namlijk een áángeboren, fysieke, toestand. Alle andere ‘letters’ in het rijtje zijn gevoelsmatige zaken en niet aangeboren. Dat bleek ook heel duidelijk in het programma.

Door ze in deze verzamelnaam (groep) op te nemen doe je ze mijns inziens tekort. Alsof intersekse in het rijtje van seksuele vóórkeuren hoort, terwijl het iets essentieel anders is! Dat verdient daarom apart, speciale, aandacht als je het mij vraagt. Daarom ook heel goed dat Humberto Tan er aandacht aan schonk want anders raken ze (weer) ondergesneeuwd, “verstopt”, in een andere (verzamel)groep en wordt intersekse, een fysieke conditie, op één hoop geveegd met seksuele voorkeuren en beleving. Dat hoort simpelweg niet bij elkaar. Onvergelijkbaar natuurlijk maar: je plaats iemand met flaporen, platvoeten, hazelip of een andere aangeboren “lichamelijke afwijking” er ook niet in.

Kinderen met “een afwijking” worden vaak geaborteerd. Zo worden kinderen met down-syndroom steeds minder vaak geboren want: abortus. Circa de helft van de kinderen met Down-syndroom wordt geaborteerd en in Engeland is dat cijfer nog hoger. Waarom mogen zij er niet meer zijn? Omdat zij afwijkend zijn van de ‘norm’. Ook andere kinderen met een (genetische) afwijking worden geaborteerd. Waaronder dus ook kinderen die intersekse zijn.

In een studie over de Nashville-verklaring (Stg. Yarah, PDF-formaat) werd de volgende vraag opgeworpen:

Zouden we kinderen, als er een homo- of transgender-gen getraceerd zou kunnen worden bij prenataal onderzoek ook aborteren?
“Zouden we als maatschappij, als het mogelijk was een ‘transgender’ of ‘homo’-gen te traceren, bij prenataal onderzoek, niet óók deze kinderen laten aborteren..? Ik denk dat U mogelijk zéér geschokt zult roepen “Nee! Natuurlijk niet!” – maar ik waag het te betwijfelen! Dit zou dé lakmoesproef zijn voor onze ‘acceptatiegraad’. Goddank is het niet mogelijk dit ‘seksueel disfunctioneren’ te traceren in de genen (want: het is immers geen aangeboren, fysieke of genetische,afwijking.”

De vraag in dat artikel werd gisteravond pijnlijk duidelijk beantwoord: Ja. Als het mogelijk zou zijn vooraf te zien of kind een andere, gevoelde, seksualiteit of aseksualiteit zou hebben, zouden artsen wel degelijk de ouders abortus in overweging geven. Ze doen dat immers ook bij kinderen waar wél de (genetische) intersekse- en andere afwijkingen te zien zijn? Oók al kan een mens met een dergelijke ‘afwijking’ een nuttig, waardevol en fijn leven leiden!!

Humberto Tan

God heeft ooit de man en de vrouw geschapen tot aanvulling van elkaar, om samen één te worden. Dit is biologisch noodzakelijk voor het voortbestaan van de mens als ‘soort’. En het is – in de meeste gevallen – ook voor het geestelijk welzijn van een mens het beste. Wij zijn echter ‘op de stoel van God’ gaan zitten wanneer het gaat over het wel of niet aanvaarden c.q. accepteren van ‘afwijking van de (biologische) norm’. Enerzijds aborteren we ‘disfunctionele’ mensen, anderzijds omarmen wij hen. We maken ‘wensbabies’, muteren genen, etc. Daar zit een, ethisch gezien, hele duistere kant aan. Het leven en welbevinden van de ene persoon wordt extreem waardevol en kostbaar gevonden en “mag wat kosten”; het andere leven eindigt in de container..

Het leven is niet altijd maakbaar. Sommige mensen hebben een fysieke afwijking, zoals intersekse. Andere hebben een gevoelde afwijking. Waar afgelopen “roze” zaterdag aandacht voor werd gevraagd. De aandacht voor mensen met intersekse raakt echter ondergesneeuwd, mijns inziens, door het “roze” geweld en hen op te nemen in de verzamelnaam.

Het is een groep mensen die seksualiteit niet anders belééft, ze zijn (fysiek) anders en hebben sinds eind jaren ’40 van de vorige eeuw enorm geleden onder het ‘wegstoppen’, door medici, ouders en maatschappij, van hun conditie. Méér dan terecht dat Humberto Tan hier dan ook aandacht aan heeft besteed.

Meer over de “Nashville verklaring” en dit onderwerp in dit artikel. (PDF)

Print Friendly, PDF & Email