Vandaag, 1 april 2021, was het twintig jaar geleden dat de eerste huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht werden gesloten. Ook wel het ‘homohuwelijk’ genoemd. Nederland liep voorop in de gelijkstelling van relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht. Hoe ga ik als Christen om met het homohuwelijk?
Het zorgde in orthodox-christelijke kring voor veel ophef. Maar ook daarbuiten. Denk aan de ‘weigerambtenaren’. Ambtenaren mogen sinds 2004 niet meer weigeren om mannen- of vrouwenstellen in de echt te verbinden. Het CDA, met uitzondering van toenmalig senator Wopke Hoekstra, ChristenUnie en SGP stemden tegen het voorstel.
Othodoxe standpunten
Er is in een paar jaar tijd veel veranderd, ook binnen de christelijke gezindte en politiek. Nog steeds zijn er veel scholen en kerken en ook politieke partijen, de SGP en de ChristenUnie, die het huwelijk van twee personen van hetzelfde geslacht verwerpen.
De SGP schrijft op haar website:
De openstelling van het huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht is in strijd met het wezen van het huwelijk als unieke en exclusieve verbintenis tussen één man en één vrouw. Op grond van de Bijbel kan geen goedkeuring worden gegeven aan de homoseksuele praktijk. Uiteraard wordt daarmee niet de homofiele mens afgewezen.
Het Reformatorisch Dagblad citeert emeritus predikant en hoogleraar Dr. J. Hoek:
„Bij alle ontwikkelingen in de cultuur is het huwelijk gebleven. Omdat het door God is ingesteld, zo geloven we. Het huwelijk strekt zich uit over het hele leven. Je bent er met hart en ziel, met huid en haar bij betrokken. Onvoorwaardelijk.”
Paul Blokhuis, van de ChristenUnie, haalde eind 2019 het nieuws met zijn pleidooi voor meer intern partijdebat over het homohuwelijk. Zijn positie hierin is duidelijk: “Mensen die verliefd zijn en houden van iemand van hetzelfde geslacht, hebben aan mij een goede bondgenoot.” Maar de partij zelf heeft in haar beginselverklaring opgenomen:
God heeft al in het begin het huwelijk ingesteld. Deze publieke verbintenis tussen man en vrouw is uniek en waardevol. De overheid erkent en beschermt het huwelijk naar deze oorsprong en betekenis.
Evangelische gemeenten
Ook in Evangelische kring is het ‘homohuwelijk’ (nog) niet geaccepteerd. Er wordt niet veel over gesproken maar in kerken en gemeenten van evangelische signatuur is een homoseksuele relatie in de meeste gevallen simpelweg sowieso niet geaccepteerd. Laat staan een huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht.
Ik weet van situaties waarbij mensen die homoseksuele gevoelens hebben en daar op een zeker moment openlijk voor uitkwamen (“coming out”) dit betekende dat zij hun functies in de kerk en/of gemeente kwijt raakten. Opeens mogen ze geen deel meer uitmaken van de band die de aanbiddingsdienst leidt. Ze mogen geen oudste meer zijn. Worden ontslagen als docent aan de christelijke school waar ze werken. Of het wordt ze dusdanig moeilijk gemaakt om te functioneren in de kerk of op school dat ze zelf wel vertrekken.
Zo zijn er legio verhalen van homoseksuele mensen die bijvoorbeeld geweigerd werden aan het avondmaal en daarmee publiek “aan de schandpaal” gingen want: in veel kerken wordt het afgekondigd (kerkelijke tucht) wanneer iemand niet meer mag deelnemen aan het avondmaal!
Zelfmoord onder jongeren
Een tijdje terug kreeg ik een vriendelijke email van een jonge vrouw die onderzoek had gedaan naar homoseksualiteit en de Evangelische beweging. Zij voegde haar bronnenonderzoek bij haar email. Het blijkt dat onder christelijke jongeren die deze gevoelens hebben zelfmoordgedachten meer voorkomen en het aantal zelfmoorden ook daadwerkelijk hoger is!
Dat is een schokkende constatering. Wie schieten als gelovigen enórm tekort richting mensen die worstelen met deze gevoelens. Hen afwijzen of continue voorhouden “dat zijn zondige gedachten” of de homoseksuele levensstijl in kerk en onderwijs nadrukkelijk afwijzend bespreken zal er toe (kunnen) leiden dat deze jonge mensen zichzelf het leven ontnemen! Dat willen we toch niet op ons geweten hebben?!? Is ons “grote gelijk” het kostbare leven van een ander waard?
Status van het huwelijk
Een grote vergissing die, in mijn ogen, wordt gemaakt is dat het burgerlijk huwelijk op één lijn wordt gesteld met de kerkelijke inzegening van de relatie. Overigens bestaat die kerkelijke inzegening nog niet eens zo lang in Nederland.
Wie zich een beetje verdiept in het huwelijk en de gewoonten en gebruiken in de afgelopen eeuwen ziet dat er toch regelmatig andere gewoonten en gebruiken waren.
De kerk speelde daarin soms een vreemde rol. Zo was het huwelijk bedoeld om de seksualiteit te beteugelen, zowel “binnen als buiten het huwelijk”. Het huwelijk was, en is dat nog steeds, bedoeld om monogamie als norm te hanteren. Oók het huwelijk tussen twéé personen van hetzelfde geslacht. Dat is namelijk de norm in onze cultuur.
Middeleeuwen
In de middeleeuwen was een huwelijk wel geldig, maar niet wettelijk geregeld. Met alle (soms nare) gevolgen van dien. Trouwen in de middeleeuwen “ging om familiebelangen, beteugeling van de lust en het voortbrengen van nageslacht.”
Een kerkelijke trouwceremonie was vaak niet aan de orde. Dat valt te verklaren uit het feit dat het christendom in deze vroege periode sterk was beïnvloed door het monnikendom en de leer van de kerkvaders. Volgens Augustinus was seksualiteit per definitie zondig. Getrouwde mensen konden een zondig leven weliswaar deels compenseren door een combinatie van huwelijkse trouw en het voortbrengen van kinderen, maar een maagdelijk leven genoot toch de voorkeur. Een bruiloft was daarom in de ogen van de kerk geen reden tot een feestje en zeker niet in het huis van God. (Historiek)
In de 13e eeuw veranderde dat en werd het huwelijk een ‘sacrament’. Maar tijdens de Reformatie veranderde dat.
In de ogen van Johannes Calvijn was het “een hersenloze lichtvaardigheid” dat de katholieken het huwelijk eerst promoveerden tot sacrament om het vervolgens te bestempelen tot “vleselijke vuiligheid”. [..] In 1580 besloten de Staten van Holland dat mannen en vrouwen die wilden trouwen dit moesten melden aan predikant of magistraat van de woonplaats. Als er na bekendmaking geen beletselen bleken, kon het huwelijk worden gesloten. Voor protestanten gold dat zij trouwden in de kerk, katholieken en anderen op het stadhuis. (Historiek)
In Nederland is in artikel 68 van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek tegenwoordig bepaald:
“Geen godsdienstige plechtigheden zullen mogen plaats hebben, voordat de partijen aan de bedienaar van de eredienst zullen hebben doen blijken, dat het huwelijk ten overstaan van de ambtenaar van de burgerlijke stand is voltrokken.”
Een kerkelijk huwelijk of inzegening is daarmee wettelijk gezien van ondergeschikt belang geworden. Plat gezegd: “leuk voor christenen dat ze ook in de kerk een feestje willen hebben, maar niet zonder dat er éérst een burgerlijk huwelijk bij de trouwambtenaar is geweest”.
ChristenUnie en de SGP maken in mijn ogen de vergissing, zoals veel othodoxe en evangelische christenen, dit burgerlijk huwelijk en de kerkelijke inzegening van de relatie als één en hetzelfde fenomeen te zien. Het burgerlijk huwelijk echter staat onder toezicht van de overheid. Het is een wettige verbintenis, een contract tussen twee mensen.
Bijbelse Norm?
Voor wie wil dat we de “Bijbelse norm” implementeren .. wat moeten we dan met het volgende: hebt u wel eens nagedacht over het feit dat in de Bijbelse Tijden polygamie toegestaan was? Zie bijvoorbeeld Genesis 25:6; lees de verhalen over de (vele) bijvrouwen van de Koningen van Israël en ook Mozes had twee vrouwen, zijn eerste vrouw was een Nubische of Ethiopische vrouw (vergelijk Num. 12).
Bijbels gezien bestaat er helemaal niet zoiets als ‘een kerkelijk huwelijk’. Het zou een studie op zich vergen maar in de Bijbel is het huwelijk óók (gewoon) een reguliere “juridische overeenkomst”. Een burgerlijk huwelijk dus.
In het Nieuwe Testament vinden we helemaal geen aanwijzingen over hoe een huwelijk geregeld dient te worden – men ging gewoon uit van de lokale praktijk en wetgeving zoals de bekend was bij de Joden én de ‘heidenvolken’. En hoe ging dat in het Oude Testament? We lezen er niet eens zo gek veel over.
Bijbel en het Huwelijk?
Het eerste ‘huwelijk’ in de Bijbel had weinig overeenkomst met onze huwelijksvoltrekking. En ook vele eeuwen daarna ook nog niet. Het was meer een soort van “maatschappelijk erkend samenwonen”. Wie, als man en vrouw, besloot met elkaar verder te gaan ging een publieke verbintenis aan.
Toen zei Adam: “Deze is ditmaal been van mijn beenderen, en vlees van mijn vlees! Deze zal mannin genoemd worden, want uit de man is zij genomen”. Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten; en zij zullen tot één vlees zijn. (Genesis 2:23-24)
Volgens Gen. 25:67 bracht Izak zijn aanstaande bruid “in de tent van zijn moeder Sara” (met andere woorden, ze werd onderdeel van de familie). Daarna staat er dat zij zijn vrouw werd. Boaz en Ruth: een huwelijksvoltrekking door het te laten weten aan de ‘oudsten van de stad’ (burgerlijk huwelijk), Jozef en Maria? Er zijn ook andere huwelijken, bijvoorbeeld de bruiloft in Kana (Joh. 2:1-12). Dat was een groot feest. De Bijbel schrijft dus niet voor ‘hoe het moet’ maar beschrijft hoe het ging en sluit daarbij aan op de lokale praktijk.
Echtscheiding
Als een man van zijn vrouw wilde scheiden kon hij haar wegsturen. Hij moest haar dan wel een scheidbrief geven, waarin hij verklaarde dat deze vrouw niet vanwege overspel was weggestuurd. De vrouw kon met de brief “haar eer bewaren” en een nieuw huwelijk aangaan (Deuteronomium 24:1-2).
Een parktijk waarvan de Here Jezus overigens duidelijk liet blijken dat hij die afschuwelijk vond en van liet weten dat die alléén maar was toegestaan omdat mensen zo hard waren (Matteüs 19: 3-10). Paulus schrijft dan ook in dit verband: “Mannen, heb uw eigen vrouw lief, zoals ook Christus de gemeente liefgehad heeft en Zich voor haar heeft overgegeven.” (Efeze 5:25).
Geestelijke betekenis
Het huwelijk heeft ook een geestelijke betekenis. Het wordt gebruikt als illustratie van de relatie die Christus heeft met de Gemeente, de liefde die Hij voor Zijn Gemeente heeft. Die verhouding werd geschetst, vergeleken, met het menselijke referentiekader: de relatie tussen een man en een vrouw, een huwelijksrelatie zoals die toen bekend was en gepraktiseerd werd.
Vaak wordt het omgedraaid en wordt het huwelijk ‘vergeestelijkt‘. Het huwelijk wordt dan als afspiegeling gezien van de relatie tussen Christus en de Gemeente. Dat is, mijns inziens, een onjuiste manier van omgang met de tekst.
Homoseksualiteit in de oudheid
In de Bijbel zie je geen officiële relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht. Dat heeft een aantal redenen. Maar de belangrijkste is dat het, ook buiten Israël, meestal simpelweg “not done” was. In de 1e eeuw voor Christus werd bijvoorbeeld homoseks onder de Kelten beschreven:
“Hoewel ze knappe vrouwen hebben, gaan ze er weinig mee om; ze voelen zich eerder aangetrokken tot een wilde passie voor knuffels met mannen. Ze liggen meestal op dierenhuiden op de grond en rollen rond met aan elke kant een slaper. Het meest ongelooflijke is echter dat ze zich geen zorgen maken over hun eigen fatsoen, maar gewillig de bloesem van hun lichaam aan anderen overgeven; en ze beschouwen het niet als een schande, maar beschouwen het eerder als oneerlijk als een van hen het hof wordt gemaakt en de aangeboden gunst niet accepteert.” (Diodor Siculus: historische bibliotheek 5.32.7). Ook Aristoteles (384-322 v.Chr) schreef er al afkeurend over.
De Koran geeft ook in verschillende delen aanleiding om homoseks te veroordelen. Deze citaten zijn voor vele moslims reden om de geaardheid te verbieden. Zo lezen we: “”Nadert gij van alle schepselen de mannen? En verlaat gij uw vrouwen, die uw Heer voor u heeft geschapen? Neen, gij zijt een volk dat de perken te buiten gaat.” (lees hier verder). En ook de Griekse en Romeinse maatschappij was niet zo ‘homovriendelijk’ als wij wel denken (we herkennen in dit artikel overigens de door Paulus genoemde “knapenschenders” 1 Kor. 6:9, 1 Tim. 1:10). En al helemaal niet vrouwvriendelijk, maar dat terzijde..
De Bijbel is niet minder veroordelend over homoseks. En het is iets van alle tijden dat dit veroordeeld werd, op een aantal culturen na zoals (kennelijk) bij de Kelten.
Historische context
De réden dat het in de Bijbel veroordeeld werd was (meestal) omdat het te maken had met de losgeslagen seksuele moraal van de heidsense afgoderij. En niet alleen homoseksuele activiteit maar ook prostitutie en ander gedrag hoorde daar bij, zoals drankgelagen. De Bijbel sluit aan, zie eerder, bij hoe er in de cultuur over het algemeen over gedacht werd in die tijd. Homoseksuele relaties worden niet genoemd in de Bijbel. Wel seks tussen mensen van hetzelfde geslacht.
Let in het bijzonder eens op de context van Romeinen 1, een gedeelte dat vaak aangehaald wordt om homoseksuele relaties af te wijzen. Er worden door Paulus een groot aantal zaken genoemd waaraan men ‘de heidense wereld’ kan herkennen. Waaronder homoseks. Dat is wezenlijk anders dan een homoseksuele relatie.
Waar Paulus, denk ik, naar verwijst is het eerder genoemde gedrag wat bij de Grieken en Romeinen voorkwam: wel getrouwd, maar ondertussen met “de schandknaapjes” homoseks bedrijven. Gaat het dan over homoseksuele relaties óf over een losgeslagen seksuele moraal, misbruik (zie verder) en ontrouw waar hij zich tegen verzet?
Zij immers hadden de waarheid Gods vervangen door de leugen en het schepsel vereerd en gediend boven de Schepper, die te prijzen is tot in eeuwigheid. Amen. (Rom 1:25)
De essentie is dat mensen die God niet volgen hun eigen gang gaan; moreel, seksueel, elkaar beschadigend, misbruik makend van mensen op allerlei manieren:
En daar zij het verwerpelijk achtten God te erkennen, heeft God hen overgegeven aan een verwerpelijk denken om te doen wat niet betaamt: vervuld van allerlei onrechtvaardigheid, boosheid, hebzucht en slechtheid, vol nijd, moord, twist, list en kwaadaardigheid; oorblazers, lasteraars, haters van God, verwatenen, overmoedigen, grootsprekers, vindingrijk in het kwaad, hun ouders ongehoorzaam; onverstandig, onbestendig, zonder hart of barmhartigheid. Immers, hoewel zij de rechtseis van God kenden, namelijk, dat zij, die zulke dingen bedrijven, de dood verdienen, doen zij ze niet alleen zelf, maar schenken ook nog hun bijval aan wie ze bedrijven. (Rom 1:28-32)
Waar spreekt Paulus hier over? Mensen die zich van God afkeren. En waaraan zij herkend kunnen worden. Mensen die elkaar beschadigen, door te lasteren, overspel te bedrijven (in allerlei vormen, waaronder homoseks met prostituees en schandknaapjes terwijl ze getrouwd waren), God te haten, te moorden, ruzie te maken, elkaar géén barmhartigheid te tonen (mensen die het moeilijk hebben helpen)..
Het is niet zo dat de Bijbel homoseksuele relaties aanmoedigd. Integendeel. De Bijbel spreekt eigenlijk alleen maar over relaties tussen mannen en vrouwen, want zo is de mens (en nagenoeg de hele natuur) ingericht: mannelijk/vrouwelijk. Het is voor de overleving van de soort noodzakelijk. Maar het (gehuwd) samenleven van een paar van hetzelfde geslacht kun je, op basis van teksten als Romeinen 1, in mijn ogen niet veroordelen. Het gaat hier, nogmaals, om een totaal andere situatie. De context is enorm belangrijk altijd in de uitleg van de Bijbel – zo ook hier!
Verwerping Bijbel
Binnen de homobeweging zien we (wel) dat de Bijbel in zijn algemeenheid verworpen wordt. Of beter gezegd: de interpretatie er van door de orthodoxe en (meeste) evangelische kerken.
Uit een rapport (mirror) van de CGK: “De homobeweging bestrijdt niet alleen discriminatie van homoseksuelen maar ook traditionele ethische opvattingen, zeker wanneer die op de Bijbel gebaseerd zijn”.
In het rapport lezen we ook dat -wat ik eerder aanhaalde- in de klassieke oudheid homoseksuele relaties tussen vrije mensen niet werd geaccepteerd. Homoseks had dus, nogmaals, in die tijd vooral te maken met seksueel misbruik van onvrije mensen (slaven). Mede een reden waarom Paulus zich er hevig tegen verzette! Want in Christus bestaat niet zoiets als een “vrije” of slaaf, iedereen is gelijk in de ogen van God. Mensen als ondergeschikt “voorwerp” gebruiken is daarom tegen de wet van God. En dát is waarom hij in de brief aan de Romeinen dit aanhaalt. Niet om homoseksuele relaties aan de kaak te stellen (immers: die bestonden in die tijd, officieel althans, simpelweg niet).
Vrijheid om anders te denken?
Ik las een citaat op Facebook van iemand, zelf géén christen, over dit onderwerp. Hij schreef: “Vrijheid in Nederland is anno 2021 steeds meer dat iedereen hetzelfde moet denken en vinden.” en daar kan ik mij in vinden. Wanneer iemand als christen, moslim of niet-gelovige ergens een bepaalde visie op heeft is dat op grond van onze wetgeving toegestaan.
Dat betekent óók dat kerken en scholen in principe het recht hebben om het homohuwelijk of relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht als niet passend binnen de Bijbelse normen en kaders te beschouwen.
Echter! Naar mijn mening moeten we niet alleen voorzichtig zijn hóe we dat doen, zeker in het onderwijs, óók moeten we niet plompverloren onze eigen visie -die we vaak tot “De Bijbelse Waarheid” verklaren zonder zelfs ook maar de context te kennen of onderzoeken- dwingend willen opleggen.
Net zo goed als dat de overheid of actiegroepen niet dwingend kunnen opleggen aan scholen en kerken homoseksualeit te accepteren als normaal menselijk gedrag. Want: biologisch gezien is dat een probleem.
Wel zou je kunnen stellen: “we accepteren als maatschappij dat mensen anders voelend zijn, zo is het leven”. Een ander dwingend onze moraal opleggen kán niet en mág niet, alleen al omdat we daarmee mensen ernstig beschadigen en zelfs de dood injagen(!) immers?
Het is het gevolg van de zondeval, de gebroken wereld waarin we leven. Het perfecte plaatje bestaat niet meer!
Interpretatie van de Bijbel
Maar bovenal moeten wij als Christenen de maatschappij waarin wij leven niet willen dwingen volgens onze interpretatie van “de Bijbelse Normen en Waarden” te leven.
De wereld waarin wij leven staat immers niet onder het gezag van de Bijbel, onder het gezag van God? Integendeel. Zij erkent God niet. Waarom zouden wij als Christenen dan hen ónze, van de Bijbel afgeleide, normen en waarden willen opleggen?
Wanneer we als Christenen een probleem hebben met het wereldlijke huwelijk, een wettige overeenkomst tussen twee mensen, wanneer die tussen twee mensen van hetzelfde geslacht zijn gaan we “ons boekje te buiten”. De (seculiere) maatschappij en de kerk, gemeente van Christus, zijn twee verschillende werelden.
Cultureel bepaald
Eerder al haalde ik aan dat we in de Bijbel polygamie zien. En dat wordt niet expliciet afgekeurd. Homoseksuele relaties zien we niet. Die waren er in die tijd simpelweg niet. Wel homoseks, in relatie tot bepaalde culturen, prostitutie en religieuze gebruiken en opvattingen en daarom werden deze absoluut afgekeurd. Mede, of wellicht zelfs in het bijzonder, omdat het ook vaak misbruik van onvrije mensen (slaven) betrof!
De Bijbel is voor wat betreft het huwelijk (inclusief polygamie) ook cultuurbepaald. Dat wil zeggen: we zien door de Bijbel heen de maatschappij zoals die toen was. We krijgen een uniek inkijkje in de cultuur, gebruiken en opvattingen die heersend waren. En hoe de gelovige Jood (Oude Testament) en Christen (Nieuwe Testament) daar in die tijd tegenaan kijkt.
We zien dat dit de toenmalige maatschappelijke normen en waarden waren. Maar ook moeten we zien dat er bepaalde zaken in de toenmalige maatschappij wel degelijk afgekeurd werden. Ik noem een zijstraat: de afgodendienst inclusief kinderoffers(!) aan de Baäl. Dat was “een gruwel” schrijft de Bijbel.
Betekent dit dat we nu de veranderde maatschappelijke normen en waarden móeten accepteren? Ook binnen de kerk? Nee.
Zoals in de Bijbel bepaalde zaken wel degelijk werden afgewezen die ook toen maatschappelijk geaccepteerd waren en afgewezen werden, zijn er nu ook zaken die maatschappelijk geaccepteerd zijn en we mogen afwijzen op basis van onze christelijke normen en waarden.
Wat héél belangrijk is: dit is alleen geldig binnen onze eigen geloofsgemeenschap. De Gemeente van de Here Jezus Christus is een apart gezet, een geheiligd, volk. Net als dat Israël dat was. Dat betekent dat wij als gelovigen, binnen onze eigen kring, eigen normen en waarden er op na mogen en kunnen houden. De maatschappij bepaalt niet wat wij “moeten” accepteren binnen onze eigen kring.
Anderzijds bepalen wij als gelovigen (dus ook) niet wat de maatschappij acceptabel moet vinden. Zoals de Bijbel immers zegt:
17 Dit zeg ik dan en betuig ik in de Here, dat gij niet langer moogt wandelen zoals ook de heidenen wandelen, in de ijdelheid van hun denken, 18 verduisterd in hun verstand, vervreemd van het leven Gods om de onwetendheid, die in hen heerst, om de verharding van hun hart. 19 Zij hebben zich immers in hun verdoving overgegeven aan de losbandigheid om gretig winst te slaan uit allerlei onreinheid. 20 Maar gij geheel anders: gij hebt Christus leren kennen. 21 Gij toch hebt van Hem gehoord en zijt in Hem onderwezen, gelijk dit de waarheid is in Jezus, 22 dat gij, wat uw vroegere wandel betreft, de oude mens aflegt, die ten verderve gaat, naar zijn misleidende begeerten, 23 dat gij verjongd wordt door de geest van uw denken, 24 en de nieuwe mens aandoet, die naar (de wil van) God geschapen is in waarachtige gerechtigheid en heiligheid. 25 Legt daarom de leugen af en spreekt waarheid, ieder met zijn naaste, omdat wij leden zijn van elkander. – Efeze 4.
Maatschappelijk gezien is een huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht geaccepteerd. Ik heb daar geen moeite mee. Binnen de kerken is er ook steeds meer acceptatie. Inclusief het “inzegenen” van dergelijke relaties. Wat mij betreft kan een homoseksuele relatie tussen ‘vrije mensen’ , die hier voor kunnen kiezen, gewoon bestaan. Als daar maatschappelijk draagvlak voor is, wie ben ik daar tegen te zijn?
Kerkelijke inzegening?
Kan zo’n relatie in de kerk “ingezegend worden”? Daar zie ik, vanuit de Bijbel, geen reden voor. Omdat deze relatievorm in de Bijbel eenvoudigweg niet bestaat en er meer argumenten zijn aan te voeren deze relatievorm in de kerk niet te accepteren dan dat er zijn om het wel te accepteren.
Jij bent een zondaar!
Moeten we mensen die een homoseksuele relatie hebben bestempelen als “zondaar” zoals de CGK en andere orthodoxe kerken doen? Alléén als we ook zo eerlijk zijn ons zelf als zondaar te bestempelen!
Want allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods, en worden om niet gerechtvaardigd uit zijn genade, door de verlossing in Christus Jezus. (Rom 3:23,24)
Homoseksuele mensen zijn, net als ieder ander mens, zondaar. Wat is (dan) de zonde van de mens? God niet erkennen. Wie zijn leven aan Jezus heeft gegeven is een kind van God. Wordt daardoor een nieuwe schepping! Het is niet aan u en mij om vervolgens iemand op basis van zijn gevoelens of relatie te gaan bestempelen als “zondaar”.
Wijs mensen met een homoseksuele gevoelens of relatie niet af. Wie een geforceerde scheiding maakt tussen “de homoseksuele praktijk” en “homofiele gevoelens” geeft, mijns inziens, aan nooit écht te hebben geluisterd. Laten we daar eens mee beginnen. Luister naar ze. Toon begrip. In het bijzonder de jongeren! Drijf ze niet de dood in(!) met denigrerende opmerkingen, botte veroordeling en afwijzing. Veroordeel ze niet “met de Bijbel in de hand”. Want als u met één vinger naar de ander wijst, wijzen er drie naar u zelf.. Of, om het in Bijbelse termen te zeggen: “Laat wie zonder zonde is de eerste steen werpen”.
