Huub Oosterhuis is overleden. Eigenlijk kende ik zijn naam jarenlang alleen maar omdat vroeger in het liedboek van de kerken er liedjes waren waar zijn naam bij stond. En dat was voor sommige mensen in de kerk aanleiding een lied niet mee te zingen. Waarom? Ik had geen flauw idee.

Als kind (toen ik twaalf was verlieten we de gereformeerde kerk) was ik nog niet erg bezig met theologie natuurlijk. Later las ik dat hij de vader was van zangeres Trijntje Oosterhuis.

De NOS noemt Huub Oosthuis een rebelse theoloog en dichter. Ook was hij de ‘huispredikant’ van de Oranjes. Verder lees je in het artikel:

De teksten van Oosterhuis waren voor veel gelovigen belangrijk op “een scharniermoment in de geschiedenis”, zei hoogleraar kerkhistorie Paul van Geest (Tilburg University) op NPO Radio 1.

Het valt mij op dat na zijn overlijden heel veel mensen (opeens) zeer positief over hem spreken. Zelfs mensen met roots in de Gereformeerde Gemeenten. Van links tot rechts, gelovig tot ongelovig. Niets dan lovende woorden. Eén tweet viel mij echter op vandaag. Nogal dissonant in dit kader.

Roelof Bouwman heeft iets tegen theologie en christendom in zijn algemeenheid. Daarover schreef ik hier al eens. Maar hij heeft wel een punt in de zin dat de toenmalige lichting ‘moderne’ theologen het einde van de (protestantse) kerken hebben ingeluid. Of waren ze eigenlijk niet meer dan de “dragers van de kist”?

Huub Oosterhuis was één van hen. Als kind wist ik dat niet. Maar nu ik terugkijk begrijp ik waarom de oudere generatie in de kerk zich (lijdzaam) verzette door de door Huub Oosterhuis geschreven leideren niet mee te zingen.

In interviews verklaarde Oosterhuis niet meer te geloven in de Godheid van Jezus Christus, de lichamelijke verrijzenis van Christus, de wonderen uit de evangeliën, de verzoeningsleer en de erfzonde.

Het is deze vorm van ‘theologie’ ontdaan van het werk van Christus (dood en opstanding), dat we nu met pasen herdenken, die er toe geleid heeft dat de kerken leeg gelopen zijn.

Dat ‘de wereld’ zo goed spreekt van en over Huub Oosterhuis is dan ook niet verwonderlijk; hij bracht een bloedeloos ‘evangelie’, een leeg verhaal dat geen bekering vraagt van de mens (Matteüs 5:13-16, Jacobus 4:4). Een ‘evangelie’ dat de wereld geen pijn doet, integendeel. Met zo’n slap aftreksel kan men prima leven. En dus bejubelt men deze ‘rebelse theoloog’ bij de NOS.