Tienerpaar dumpt een baby in een ondergrondse vuilcontainer. Wanhoopsdaad of poging tot moord? Trial by Social Media heeft al plaatsgevonden.
In een ondergrondse vuilcontainer aan de Meernhof in Amsterdam werd door politieagenten, na een melding van buurtbewoners die huilende geluiden hoorden, in het weekend van 21-22 februari een levende baby gevonden. De maandagochtend er op volgend maakte de politie bekend dat het om een meisje gaat. Het kindje maakt het gelukkig goed.
De Telegraaf pakt groots uit met het nieuws. Net als andere kranten. In de pers en op sociale media is de verontwaardiging, terecht, groot. Mensen doen daarbij soms wel heel bizarre uitspraken. Maar als het om een baby gaat, wordt altijd een gevoelige snaar geraakt. En dat is ook niet meer dan logisch. Immers, het is het meest tere en kwetsbare dat wij kennen?
Waarom is dit gebeurd?
De ouders van de baby bleken twee zeventienjarige tieners te zijn. Ze hebben zich zelf gemeld bij de politie. Inmiddels zijn ze gearresteerd en worden verhoord. Waarom de baby in de afvalcontainer is gedumpt is nog onduidelijk. Uit verschillende berichten valt te achterhalen dat de ouders hebben verklaard dat ze dachten dat het kindje niet meer leefde. Op sociale media is er ‘niemand’ die dat gelooft. De jonge ouders zijn op voorhand al ‘veroordeeld’.
Het kan bijna niet anders dan dat hier een groot drama achter schuilgaat. Want wat brengt een jonge moeder, en vader, er toe om hun baby te dumpen in een ondergrondse vuilcontainer? Vooralsnog blijft het gissen.
Publieke verontwaardiging
Zoals gezegd: de verontwaardiging is groot. Zo ook bij de diverse berichten op Facebook. Je leest er opmerkingen als:
– Dat grietje steriliseren zodat ze nooit meer een kindje kan krijgen
– Gelijk steriliseren/castreren zowel die jongen als dat meisje
– Moeten toch flink gestraft worden ondanks de leeftijd door hun had het kind dood kunnen zijn
En dat zijn de reacties die nog ‘netjes’ van toon zijn. Maar gelukkig ook veel reacties van mensen die iets verder kijken dan hun neus lang is. Bijvoorbeeld:
– Zonder precies te weten waarom het nu precies is gebeurd worden de vader en moeder hier al geraddraaid, gevierendeeld en aan het kruis genageld.
– Zelf ben ik grafdelver. En geloof mij, het beroerdste wat je kan overkomen is het delven van een (pasgeboren) onschuldig kind. Maar we weten de achtergronden niet van de jeugdige ouders. Dus laten we niet te vroeg oordelen.
Schuldig verklaard
Op de sociale media worden mensen vaak direct al schuldig verklaar. Dat noemen ze ook wel: “Trial by Social Media”. Toen ik de berichten en vooral harde, ongenuanceerde, reacties las heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gereageerd:
Gelukkig leeft de baby nog en heeft een kans op een toekomst bij een, mag ik hopen, goed pleeggezin. Ik neem maar aan dat deze kinderen uit pure wanhoop hebben gehandeld. Waarom ze dan geen vondelingenluik hebben gebruikt begrijp ik totaal niet. Maar wat ik ook niet begrijp: we aborteren in Nederland ook elk jaar +/- 30.000 kinderen. Zie je eigenlijk nooit zulke heftige reacties op. Dat wordt normaal gevonden.
U begrijpt dat een storm aan verontwaardigde reacties (en een paar ‘likes’) mijn deel was. Hoe dúrf je zo’n lafhartige daad te vergelijken met de abortuspraktijk in Nederland? Néé, dát kan niet. Ook veel reacties van mensen die aangeven dat ‘een vruchtje weghalen’ totaal niet vergelijkbaar was.
Dubbele standaard
In Nederland is abortus toegestaan tot de 24e week. Vanaf ca. de 23e week is een ongeboren kind levensvatbaar. Dat is géén “vruchtje weghalen”. Dat is een volledig ontwikkeld (maar nog niet volgroeid) kind.
Begrijp mij goed. Ik ben dus in principe tégen abortus. Daar heb ik eerder al over geschreven. Maar ik ben niet in alle omstandigheden tegen abortus.
Er zijn situaties waarin een abortus nagenoeg onontkoombaar is. Denk aan zwangerschap als gevolg van verkrachting of misbruik, situaties waarbij het leven van de moeder in gevaar is, het kindje niet levensvatbaar is. Situaties waarbij de moeder fysiek of mentaal absoluut niet in staat is een kind te krijgen.
Deze situaties zijn echter slechts een fractie van alle abortussen in Nederland. Maar als je dat zegt wordt je afgeserveerd. Want het is altijd hét argument om ‘pro-life’ activisten in de hoek te drukken.
De meeste abortussen worden om heel andere redenen gepleegd. Zo wordt de helft van de kinderen die via prenataal onderzoek worden gediagnosticeerd met (potentieel) Down-syndroom geaborteerd. Dat zijn duizenden abortussen per jaar.
De meest voorkomende doodsoorzaak in Nederland is abortus. En we hebben overduidelijk een dubbele moraal, een dubbele standaard. Ik praat het gedrag van de tieners totaal niet goed. Maar de ogen sluiten voor 30.000 levens die elk jaar verloren gaan is ook niet goed te praten!
