De raketten daalden de afgelopen tijd weer neer op Israël. Logischerwijs kon deze regen van raketten, afgevuurd door Hamas, niet onbeantwoord worden. Dus vergold Israël deze rakettenregen van Hamas met tegenacties. De zaak van de Palestijnse vluchtelingen is weer dagelijks nieuws.

Op sociale media ontbrandt dan altijd meteen de discussie. Eenzijdig en kortzichtig. Feiten manipulerend of wegwuivend. Opmerkelijk is dat ook in radio en TV-uitzendingen bijna altijd de kant wordt gekozen voor de ‘underdog’, de Palestijnen. Die al decennialang een no-win war voeren. Organisaties als Christenen voor Israël zijn ongezien “voor” Israël.

In discussies wordt vaak Israël als een “bezetter” neergezet. Woorden als ‘genocide‘, ‘apartheidsregime‘ en ‘Israhell‘ worden niet geschuwd. Ook artikelen op Wikipedia over dit onderwerp zijn zeer gekleurd. Voor- en tegenstanders van de “palestijnse zaak” of  Israël manipuleren de informatie in de artikelen regelmatig. Toch zijn sommige citaten opmerkelijk en geven een inkijkje in wat nu wérkelijk het échte probleem is.

De Arabische staten

Op 11 december 1948 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Resolutie 194 aan: Vluchtelingen die naar hun woongebieden willen terugkeren en met hun buren in vrede willen leven moet dit zo snel mogelijk worden toegestaan of er moet schadevergoeding worden betaald voor de bezittingen van degenen die niet wensen terug te keren. Israël weigert tot nu toe deze onvoorwaardelijke toelating van Palestijnse vluchtelingen. Alle Arabische landen stemden tegen de resolutie. (Wikipedia)

Dit wordt vaak op Israël betrokken. Zie de opmerking “Israël weigert tot nu toe deze onvoorwaardelijke toelating van Palestijnse vluchtelingen.”. Maar .. andersom is niet minder waar. Heel veel Joden zijn uit Arabische landen verdreven zonder enige compensatie of recht op terugkeer. Er zou dus ook kunnen staan: “De Arabische landen weigeren hier uitvoering aan te geven”. Dergeljke notities zijn dus niet waardevrij en horen niet op Wikipedia.

Tussen het begin van de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 en de jaren zeventig vluchtten of migreerden ongeveer 856.000 Joden uit de islamitische wereld. Ongeveer 400.000 van hen kwamen tussen 1948 en 1951 in Israël aan en maakten voor 56% deel uit van het totaal aantal immigranten in de nieuw gevormde staat. In 1972 was het aantal migranten in totaal een kleine 600.000. Bij het uitbreken van de Jom Kipoeroorlog van 1973 bestonden de Joodse gemeenschappen in de Arabische wereld, alsook in Pakistan en Afghanistan, praktisch niet meer. (Wikipedia)

Reden is uiteraard dat de Arabische staten niet moeten denken aan compensatie, laat staan terugkeer, van de Joodse vluchtelingen! De vinger wijzen, in bijgaande citaat, naar Israël als “de boosdoener” is dan ook zéér eenzijdig. En onjuist uiteraard. Het verhaal heeft twéé kanten!

Palestijnse vluchtelingen

Wat is een vluchteling volgens de Verenigde Naties?

“Een vluchteling is iemand die in zijn thuisland ‘gegronde vrees’ heeft voor vervolging op grond van ras, godsdienst, nationaliteit, politieke overtuiging of het behoren tot een bepaalde etnische of sociale groep, en die in het eigen land geen bescherming krijgt. Deze definitie is bepaald in het Vluchtelingenverdrag van de Verenigde Naties.” (Vluchtelingenwerk Nederland)

De Palestijnen zouden onder deze definitie kunnen vallen. Wat echter een probleem is, is dat de nakomelingen van de toenmalige uit het land vertrokken Palestijnen volgens de UNRWA nu nog steeds “vluchtelingen” zijn.

De UNRWA richt zich op personen die in Palestina woonden en leefden gedurende de periode 1 juni 1946 en 15 mei 1948, en zowel hun huis als bron van inkomsten zijn kwijtgeraakt ten gevolge van het Arabisch-Israëlisch conflict in 1948, evenals de geregistreerde nakomelingen van deze personen. De UNRWA hanteert derhalve een andere definitie van ‘vluchtelingen’ dan de UNHCR. (Wikipedia)

De enige die de vluchtelingenstatus hebben, of zouden moeten hebben, zijn zij die daadwerkelijk uit het land zijn vetrokken toen de staat Israël gesticht werd. Het is een volstrekt onjuist wanneer voor de 2e, 3e  of zelfs latere generaties Palestijnen nog steeds de term ‘vluchteling’ gebruikt wordt. Dit heeft er toe geleid dat in plaats van de oorspronkelijke ca. 750.000 vluchtelingen er niet minder zijn inmiddels maar méér, in 2012 inmiddels meer dan vijf miljoen.

Als we de Joodse vluchtelingen vanuit de Arabische landen soortgelijk zouden behandelen, zou de wereld dat acceptabel vinden? Integendeel! Die zijn nooit als vluchtelingen erkend! Er is voor hen géén speciale vluchtelingenorganisatie ingericht bij de VN.

Vergelijk het met bijvoorbeeld de Vietnamese bootvluchtelingen in ons land, worden hun nakomelingen nog steeds als ‘vluchtelingen’ geregistreerd en behandeld? Nee. Zij zijn volgens de normen van de VN geen vluchteling meer. Immers, zij zijn ingezetene van het land waar ze heen gevlucht zijn.

Geen burgerrechten voor Palestijnen

En hier ontstaat een probleem. Normaliter is het zo dat als je als vluchteling in een land komt, je daar statushouder wordt en jij en je nakomelingen ingezetene worden van het land waar je heen gevlucht bent. Libanon bijvoorbeeld wil hen al generaties lang geen enkele rechten toekennen:

De Arabische landen houden doelbewust het probleem in stand en hebben het tot een steeds groter probleem gemaakt.

In 1959 nam de Arabische Liga Resolutie 1457 aan, die luidt als volgt: De Arabische landen zullen geen staatsburgerschap verlenen aan aanvragers van Palestijnse origine, om hun assimilatie te voorkomen in de gastlanden. De Palestijnse vluchtelingen vormen in de buurlanden een bron van instabiliteit. In Jordanië vormden de Palestijnen 70% van de bevolking. Hun verhouding met het Jordaanse koningshuis was slecht. In 1951 werd koning Abdoellah I van Jordanië in Jeruzalem door een Palestijn vermoord. (Wikipedia)

In Libanon, Egypte en Jordanië worden de Palestijnen als tweederangs inwoners behandeld. In Saoedi-Arabië mogen buitenlanders die 10 jaar in het land wonen het staatsburgerschap van Saoedi-Arabië aanvragen. Palestijnen zijn van deze regeling uitgesloten. In Israël hebben de Palestijnen (die er zijn blijven wonen) volledige burgerrechten.

Inmiddels zijn zij [Palestijnse Israëli’s] zelfbewuste Israëlische burgers met alle burgerrechten, en met een stevige vertegenwoordiging in het Israëlische parlement – de Knesset. (Parool)

De Palestijnen hebben (on)gelijk?

De Palestijnen hebben gelijk als zij zeggen dat een deel van het land van hen afgenomen is. Dat ís gewoon zo. Dorpen zijn afgebroken, grond is afgenomen. Door Israël. Andersom is ook gebeurd, door de Arabische landen rondom werden de Joden uit hun huizen verdreven en werd hun grond afgepakt. Dat is volstrekt uitwisselbaar. Beide zijn niet goed te praten. Maar over het één wordt wel gesproken, de ‘palestijnse zaak’, en over het ander niet!

De Palestijnen hebben ongelijk, mijns inziens, wanneer ze zichzelf nog steeds als vluchteling beschouwen.

De Arabische landen rondom spelen een wel zéér kwalijke rol. Niet alleen hebben ze de Joden verdreven (naar Israël gejaagd!) waardoor mede als gevolg daarvan de Palestijnen voor een deel het land ontvlucht hebben, tévens weigeren zij de Palestijnen daadwerkelijk als vluchteling te behandelen. Zij zetten hen in als pressie-middel. De Palestijnen zijn daardoor het kind van de rekening.

Als je het mij vraagt zouden de Palestijnen dan ook geen raketten op Israël moeten afvuren maar (figuurlijk) op Libanon, Egypte en Saoedi-Arabië. Díe hebben het Palestijnse volk verraden en misbruikt.

Een vraag die ik op sociale media een paar maal heb gesteld aan pro-palestijnse activisten is: “Waarom vuurt Hamas raketten af op hun eigen volk, immers: in Israël wonen honderdduizenden Palestijnen?”. Het is mij opgevallen dat men na deze vraag altijd onmiddelijk het gesprek stopt of een ander onderwerp aansnijdt. Hamas is overal gemarkeerd als terreurorganisatie. Zij zijn niet de legitieme vertegenwoordigers van het Palestijnse volk maar keren zich ook tégen hun eigen volk.

De lijst van oorlogsmisdaden, ook tegen hun eigen volk, van dit regime is lang, heel lang. Ook Amnesty International vraagt hier regelmatig aandacht voor, zie bijvoorbeeld dit artikel, of dit artikel over het feit dat Palestijnse inwoners in Gaza en de Westelijke Jordaanoever door Fatah en Hamas in de gevangenis gezet worden zonder vorm van proces. Vrije meningsuiting is niet toegestaan door de terreurorganisaties die in deze gebieden het bewind voeren.

Terreur als verdienmodel

De zelfbenoemde Palestijnse leiders doen absoluut niets voor hun volk. Zij indoctrineren het volk en misleiden hen. Gaan steeds maar weer de ‘no-win war’ aan. Het is een cultuur van de dood. Slachtoffers, onder de eigen burgerbevolking en Palestijnen die in Israël wonen en door Israël beschermd worden tegen de terreur, zijn ingecalculeerd en zij worden ‘martelaars’ genoemd.

Martelaars  voor welke zaak? De persoonlijke rijkdom van Abbas (Fatah) wordt op 100 miljoen dollar geschat (bron) zijn voorganger Yasser Arafat beschikte over een persoonlijk vermogen van circa 300 miljoen dollar (bron). Kaled Meshaal (Hamas) zijn persoonlijke vermogen wordt op 2,5 miljard(!!) dollar geschat. Zijn opvolger Ismail Haniyeh verdiende naar verluidt miljoenen dollars door zichzelf 20% belasting toe te eigenen op alle goederen die vanuit Egypte naar de Gazastrook werden geïmporteerd (bron, bron).

De afgelopen 22 jaar ontvingen de Palestijnen ongeveer 33 miljard euro aan hulpgeld. Dat enorme bedrag ging naar grofweg 3 miljoen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, en 2 miljoen in de Gazastrook. (Elseviers Weekblad)

Dat is dus €33.000.000.000. Omgerekend €6.600 per inwoner. Inclusief zuigelingen.. Waar is al dat geld gebleven? Het lijkt wel een bodemloze put! Voor corona-vaccinaties was geen geld. Wel voor het afvuren van duizenden Qassam-raketten van, gemiddeld, zo’n 500 dollar per stuk. In de afgelopen periode is dus voor minimaal $1.500.000 aan raketten afgevuurd op Israël.

Honderden miljoenen euro’s aan ontwikkelingsgeld gaat er jaarlijks naar de Palestijnen. Daarvan komt er uiteindelijk nauwelijks iets terecht bij het volk. Het verdwijnt in de zakken van de corrupte leiders en de oorlogsmachinerie die zij in stand houden. Zonder deze oorlog, zonder dit conflict, hebben deze leiders geen bron van inkomsten. Dus zullen zij nooit opteren voor vrede maar deze situatie in stand willen houden. Voor hun eigen (financiële) voordeel.

En de Bijbel dan?

Er zijn er die beweren dat op grond van de Bijbel de Palestijnen géén énkel recht op het land Israël kunnen doen gelden. Alles wat Israël doet wordt op voorhand goedgepraat.

Op dat onderwerp hoop ik in de nabije toekomst terug te komen. Want hoewel ik absoluut vind dat Israël een veilig thuisland voor de Joden moet zijn, en de terreur van Hamas werkelijke elke verbeelding tart, ben ik tevens van mening dat met een beroep op de Bijbel de Palestijnse bevolking hun rechten niet zomaar kunnen worden ontzegd. Integendeel.